Zomerse kerkgang
Naar de kerk op een zomerse zondag
Onze lieve Heer gaat nooit op vakantie, dus zullen wij in de zomertijd onze kerkgang verzaken? Het is zondag en ik zoek een kerk uit. Gelukkig hebben we veel tijd en energie besteed aan het opzetten van een gemeenschappelijke website, namelijk Kerken010. Nu komt die goed van pas. Ik zoek de PKN kerk in een buitenwijk. Je kunt er met de tram heen, en dat lijkt me wel eens spannend. Niet voor niets kreeg ik van de burgemeester met het behalen van de leeftijd van 66 jaar de permissie om gratis met de RET te reizen.
Dat simpele bliebje van het apparaat waarmee je inchekt klinkt zo aardig. Je beleeft je eigen stad alsof je een buitenlanders bent, ziet andere dingen dan wanneer je fietst, eventueel kun je wegdromen tussen de halten. Ik stel me voor dat de tram ineens links af gaat aar geen spoor ligt, zo als de lift van Abeltje. Maar over bestaand spoor is al spannend genoeg.
Al snel stappen donkergetinte mensen in witte kleren in, de vrouwen met een los gedrapeerde hoofddoek, de man met een klerikaal aandoende mutsje. Ze zijn allemaal vrolijk, of ze naar een feestje gaan, met gelijkgestemden, en zo zal het ook wel zijn. Ze gaan naar een kerk in dezelfde wijk waar ik ook heen ga. Onderweg stappen er steeds meer mensen in met dezelfde outfit, het zal er wel vol worden. Bij een volgende halte zie ik onderweg naar de stad iemand die ik ken als notoire Pauluskerkganger. We zwaaien hartelijk naar elkaar.
In de wijk aangekomen luidt de klok van de kerk waar ik heen wil mij tegemoet. Er lopen ook kerkgangers op straat, hier moet ik dus wezen. Hoe kan dat toch dat je hen onmiddellijk herkent als PKN-kerkgangers? Ik pas er trouwens aardig bij. Ik krijg een liturgie en in kastjes links en rechts blijken liedboeken te staan. De dominee loopt in het gangpad en groet zijn schapen. Wij kennen elkaar, nog van de Universiteit en van allerlei werk hier inde stad. En dus is er een hartelijke ontmoeting. Het wordt niet druk, verzekert hij, het is 12 augustus. Maar er zitten tegen tienen toch zo’n tachtig kerkgangers. Ik ben niet de jongste, maar ook niet de oudste.
De dienst verloopt zoals het hoort in kerken van de PKN. Stevige preek, veel exegese, kundig orgelspel, doordacht en muzikaal . Alleen, geen avondmaal, helaas. In de zomer beknibbelt de PKN op veel plekken op de sacramenten. Geen avondmaal, dat betekent ook geen vredegroet en dus blijft het onderling een beetje stijfjes. Ik waag het toch maar even met de koffie na de dienst. Maar men rent niet op mij af ter begroeting. Alleen al daarom is Avondmaal zo aardig, je bent een gemeenschap voor je het weet. Voor volgende keer beter zoeken op de site voor de kerkdiensten.
In de tram terug kom ik nog éen meisje tegen die naar die andere kerk gaat met die vrolijke wit geklede gekleurde mensen. Ze kijkt net zo vrolijk als de anderen. Zeker op weg naar een feestje. Want daar hoop ik op, zondags.