Alledag naar de kerk
Vorige keer veronderstelde ik dat ‘Onze lieve Heer nooit op vakantie gaat’. Vandaag voeg ik de vraag toe of de Eeuwige wel eens twijfelt aan zichzelf, er wel eens een dag een time-out op na houdt. Malle gedachten en vragen, die voortkomen uit de gang van zaken dat wij mensen alleen per analogie over God kunnen denken en dus praten. Anders gezegd, we kunnen ons alleen maar voorstellingen maken over God vanuit onze menselijke gewoonten en eigenaardigheden.
We gaan er maar van uit dat God nooit aan zichzelf zelf twijfelt. Het verhaal hierboven gaat dus altijd door; 24/7 heet dat. Geloven is dus niet iets voor alleen mooie momenten en voor de zondag. Moslims geven daarin het voorbeeld, zij rollen diverse malen op een dag hun matje uit om de Allerhoogste aan te roepen, mooi of slecht weer, zin of geen zin. Kom er eens om bij ons geseculariseerde christenen. Zondagse kerkgang is al heel wat.
Toch houden we in de Laurenskerk al decennia lang kerkdiensten door de week. De Alledagkerk op dinsdag en het Gebed voor Vrede en Verzoening op de vrijdag. Vroeger waren er ook vespers op de zaterdagmiddag maar die zijn weggesaneerd vanwege het gebruik van de kerk door derden. Alledag naar de kerk op marktdag, het is een uitvinding, meen ik, van burgemeester van Walsum (ja, precies, van de van Walsumweg!). Hij was kerkelijk, Hervormd zelfs, en legde de kiel voor een spiritueel moment door de weeks.
Deze week mocht ik er weer in voorgaan. De organisatie had er wat tam-tam van gemaakt, omdat het mijn laatste dienst was als Laurenspastor. Je kunt ook zeggen: mijn eerste als emeritus. Want we nodigen iedereen uit om te komen maar ook iedereen met een dominees-diploma om voor te gaan, uit alle kerken, en van alle leeftijden. Dat is oecumene aan de basis. En het publiek: het mooist is het als de mensen zo van de markt binnenkomen. Met een boodschappentas waar de prei pront naar buiten steekt. We vragen, sterker nog: gebieden, de voorgangers dat ze alles binnen een half uur klaar moeten hebben: lezingen, liederen, preek en gebeden. Want een half uur na het ‘Onze Hulp’ begint het wekelijkse orgelconcert. Korter mag ook. En dat is de sport. Zeggen en zingen in twintig minuten wat er gezegd en gezongen moet worden. Over een week of wat mag ik weer een keer, pensioen of niet.