Een persoonlijke nieuwsbrief van de Westzeedijk in Rotterdam. Met enige regelmaat verstuur ik die. Over wat ik zo allemaal doe en van plan ben en heb meegemaakt. Met enige regelmaat, dus niet vanzelfsprekend elke week.
Diensten
Zondag 17 maart ga ik voor in de Ontmoetingskerk in Enschede. Niet omdat ik zo nodig met preken het land door moet, maar omdat men in die stad bezig is zich voort te bereiden op het invoeren van het wekelijkse gebed van Coventry. Enschede is in de laatste Wereldoorlog zeer herhaaldelijk getroffen door bombardementen. Een stad dichtbij de grens, met een groot militair vliegveld is een prooi voor oorlogsvliegers.
De Ontmoetingskerk is enkele jaren geleden geheel gerestaureerd en gemoderniseerd. De Protestantste Gemeente heeft andere kerkgebouwen opgegeven en concentreert zich op deze kerk.
Op 22 maart begint men met het wekelijkse Coventrygebed in deze kerk in de stad. Een gebeuren in samenwerking met partnerstad Dulmen in Duitsland, een stad die in het laatst van de oorlog geheel is weggebombardeerd. Het gebeuren begint in de Ontmoetingskerk om 12.30 uur.
Expo
Een indruk van de schilderijen voor de Tentoonstelling in de Rechtbank, Steegoversloot 36, te Dordrecht in het voorjaar van 2019. Een blik op schepen op de werf in Schiedam.
Opening op 5 april, s middags van 16.00u- 17.30u de tentoonstelling blijft hangen tot eind juni, en is op werkdagen te bezoeken van 9.00u tot 17.00u De schilderijen zijn te koop, ik moet maar eens wat ruimte krijgen in huis. Vergeet niet je identiteitsbewijs mee te nemen.
Vrolijk bij het leger
Op zondagmorgen met de metro naar Rotterdam-Oost, dat is niet de meest vrolijke onderneming die je je kunt voorstellen. Het stormt en regent, en op straat zie je een enkele jogger. En hier en daar lichten in kerken onderweg. Ik ga naar de plaats van samenkomst van het Leger des Heils in Zevenkamp. Persoonlijk uitgenodigd, door een van de zangers van het nationale koor van het Leger dat meezingt in de dienst, plus het ‘gewone’ blaasorkest.
Zo maar naar een kerk gaan is niet altijd een welkom gebeuren. Het kan je overkomen dat de kerkgangers je aankijken met een blik of je een terroristische aanval zou kunnen uitoefenen. Groet je, dan kijken ze de andere kant op, en bij de koffie sta je alleen. Dat gaat hier geheel anders. Bij de deur word ik verwelkomd, door een andere, bekende krijg ik de hand gedrukt, door mijn buren wordt ik vriendelijk toegeknikt. De dienst kan beginnen.
Anders dan de kerk verbonden met Rome, hebben vrouwen in deze dienst het voor het zeggen. Gekleed in decent mantelpak met het vignet van Leger en een S op de revers. Als de dames binnenwandelen, voorafgegaan door een evenzeer in mantelpak gehulde vrouw, steken alle dramatis personae kort de vinger in de lucht. Geen handdruk zoals bij calvinisten, maar een verwijzing, blijkt bij navraag, naar de eeuwigheid. En die ligt boven. Let op!
Er wordt veel gezongen, sterker nog, muziek is de dragende gestalte van de viering, of, zoals men dit hier noemt: samenkomst. De eigen bundel staat vol met lofprijzing, liederen die de band met God, en vooral met Jezus, bezingen. Eigenlijk is heel de viering een groot gezongen oratorium, zo nu en dan onderbroken door een lezing, een gebed, een persoonlijk getuigenis.
Ik verbaas me er over dat iedereen maar zo uit het hoofd lijkt te zingen, ik spiek in mijn meegekregen bundel, maar wijst mijn buurvrouw naar de op de wand geprojecteerde teksten. Maar iedereen blijkt inderdaad de liederen uit het hoof te kennen. Er wordt zelfs twee, driestemmig meegezongen. Als dan het koor zingt, de gemeente invalt en ook de blazers inzetten, ontstaat een geestdrift die de mensen vleugels geeft.
Zo moet het destijds in de tijd van Ambrosius en Augustinus ook geweest moet zijn. Buiten heerste de wereld vol vijandschap en ondermijnende ketterij. Binnen zongen ze de sterren van de hemel. Deze kerk hier staat in de oksel van de metrobaan, het is eerder een kantoor dan een kerk. De wereld is echt heel dichtbij. Als je staat te wachten op de volgende metro moet je toch die toeters kunnen horen…
Tussen alle liederen door een korte maar kundige preek en persoonlijke opmerkingen hoe mooi en goed de inhoud van al dat zingen toch is. De onderlinge contacten en verbindingen in de gemeenschap worden gemarkeerd met een herinnering aan een ontmoeting met deze of gene, gisteren of eergisteren. Kortom: men kent elkaar.
De dienst duurt anderhalf uur, niemand klaagt dat het te lang zou zijn. Er is koffie in de bovenzaal en ik word naderhand van harte uitgewuifd.
Brevensong
Je kunt het nauwelijks voorstellen, maar de doorwerking van Brexit kan nog ingrijpende gevolgen hebben voor ons leven hier ‘on the continent’. Hebben we ons net het fenomeen Evensong eigen gemaakt en dan markeert onze westerbuur de grenzen voor in en uit aan economie, verkeer en dus ook cultuur. De chaos in Westminster geeft weinig moed voor de toekomst van Europa.
Kunnen we nog wel Evensongs blijven zingen, of komt daar heel veel belasting op?
In de gezongen gebeden van de Evensong komt een passage voor die Engelser dan Engels is: ‘God save the queen’. Engelsen denken dan aan hun lieve grandmotherqueen Elisabeth. Wij in ons land zingen: the king, we hebben sinds enkele jaren een koning, nietwaar, en die kan ook wel enige support gebruiken van het biddende volk. In Ierland is de hele royalty uit het gebed gehaald en wordt gebeden voor wie over ons regeren.
Misschien moeten ze in het Verenigd Koninkrijk die zin ook maar eens gaan gebruiken. Elisabeth wordt vanzelf wel honderd, haar gouvernement kan wel enige ondersteuning gebruiken. Dan komt het niet tot een brexit in de export van liturgische tradities naar het vaste land.